پیرمرد و دخترک
معرفی رشته موی تای
موی
تای تای بوکسینگ یا موی تای یک هنر دفاع شخصی سنتی است. این هنر رزمی با
بوکس متفاوت است زیرا در مبارزه آن، پاها، آرنج ها، زانوان و همچنین ضربات
مشت به یک اندازه به کار می روند. بنابراین آن را می توان به نوعی یک هنر
رزمی آزاد به شمار آورد. در یک رقابت تای بوکسینگ، پنج راند سه دقیقه ای
وجود دارد که بین هر کدام از آنها دو دقیقه استراحت گذاشته می شود.
موی
تای در سال 1650 میلادی و در زمانی که پادشاه Naresuen، حاکم کشور Siam
توسط افراد کشور Burmese اسیر شد و برای آزادی خود پیشنهادی داد تا با
دوازده نفر از قهرمانان رزمی کار این کشور مبارزه کند و آنها را شکست دهد
متولد گردید.
او با موفقیت، همه این دوازده تن را شکست داد و تبدیل
به یک قهرمان ملی گردید و از آن پس مردم کشور Thais با افتخار از این
قهرمان رزمی کار خود یاد می کردند. این هنر رزمی حتی در زمان صلح هم مورد
تمرین و آموزش سربازان قرار می گرفت و سربازان، بدون اسلحه با یکدیگر می
جنگیدند و این گونه خود را آماده نگاه می داشتند.
در آن زمان،
قوانین خاصی برای مبارزه وجود نداشت؛ رزمی کاران وزن کشی نمی شدند و راندی
در کار نبود. بوکسورها پابرهنه مبارزه می کردند و مشت ها و بازوان خود را
با طناب پوشانده و به طرز بسیار وحشیانه ای به یکدیگر حمله می کردند.
متدهای آموزشی بسیار گسترده و مختلف بود.
می توان گفت که ریشه تای
بوکسینگ را می توان در فرامین بودا هم پیدا کرد. آئین Ram Muag یک آئین
سنتی و روحی است که در آن اصول انجام نزد و قربانی برای خدایان، احترام به
والدین و آموزگاران، دوست داشتن دیگران، شاه و وطن اجرا می شود. در این
آئین و همچنین در هنگام مبارزات موسیقی نواخته می شود که البته اخیراً فنون
بوکس غربی نیز به تکنیک های موی تای راه پیدا کرده و متدهای آموزشی و
تاکتیک های موی تای تحت تأثیر فنون غربی قرار گرفته اند.
در پنجاه
سال اخیر، موی تای شهرت بیشتری پیدا کرده و دستکش های مخصوص، وزن کشی و
راندهای سه دقیقه ای در این مسابقات لحاظ می شود. به خاطر طبیعت خشن تر و
تکنیک های زیباتر و موی تای، مبارزان این هنر رزمی از احترام بیشتری در بین
طرفداران رشته های رزمی برخوردار هستند
مقایسه تسهیلات خودرو در کشورهای پیشرفته با تسهیلات خودروهای ایرانی 